Uruguaiana 5.03.08

In San Ignacio bezoeken we een ruïne van een oude Jezuitische missiepost. Dit is een van de weinige posten waar nog het nodige van over is gebleven. We verlaten de drukke weg langs de Rio Parana en steken over richting Rio Uruguai. De wegen zijn nu rustig en doordat het vaak bewolkt is met af en toe een buitje is het een stuk minder heet. De route gaat door subtropisch regenwoud afgewisseld door thee- en mateplantages. De grond heeft veelal een dieprode kleur die mooi afsteekt tegen de vele tinten groen. Langzamerhand worden de heuvels minder en wordt het landschap wijdser. Bij Santo Tomé bereiken we de Rio Uruguai. Hier moeten we kiezen. Of we gaan langs de drukke ruta 14 naar het zuiden of we nemen de rustigere weg aan de andere kant van de rivier in Brazilie. We besluiten om het laatste te doen. Als we bij ruta 14 aankomen blijkt deze verboden voor fietsers. We mogen niet naar het zuiden maar ook niet naar de grens. We negeren de borden en fietsen naar de douane. Bij de eerste politiepost vragen we om een uitreisstempel maar de beambte verwijst ons naar de gebouwen verderop. Er wordt geen woord gerept over het feit dat we op de fiets zijn. De volgende beambte vertelt dat we niet op de fiets naar Brazilie mogen. We leggen uit dat dit wel erg speciaal is, dat we helemaal uit Quito komen op de fiets en dat we probleemloos zover zijn gekomen. Vervolgens belt hij met z´n Braziliaanse collega. Na enig overleg blijkt het nu allemaal wel te kunnen. Wel moeten we even een formuliertje invullen waaruit blijkt dat we met twee fietsen het land zijn binnengekomen.
In Brazilie hebben we veel bekijks. In deze streek komen niet veel toeristen en zeker niet op de fiets. Een aantal mensen wil met ons op de foto en nadat we in een restaurant zijn uitgegeten wil het zoontje van de eigenaar graag onze namen en handtekeningen. We vervolgen onze weg door een vlak gebied. Bijna overal zijn rijstvelden, zover je kunt zien. Deze uithoek van Brazilie doet ons een beetje denken aan het Groninger land. Het is wijds, vlak en er zijn mooie luchten. Zo wennen we misschien toch al weer een klein beetje aan de terugkeer die nu toch steeds dichterbij komt.