Puno 30.08.07

Als we uit Cusco vertrekken moeten we even weer wennen aan de drukte op de weg. We worden regelmatig gesneden door taxibusjes die mensen langs de weg oppikken. Het is werkelijk schaamteloos hoe hier het recht van de sterkste geldt.
Vanuit Cusco klimmen we in ruim twee dagen naar de laatste pas (ruim 4300 meter)die we in Peru tegenkomen.
Tijdens een korte avondwandeling door het dorpje Cusipata stuiten we zowaar op een jeugdbibliotheekje met ca. 250 boeken en een paar puzzels. De bibliotheek wordt gesponsord door World Vision. De kinderen mogen de boeken in de bibliotheek lezen, maar niet lenen.
Na de pas komen we op de altiplano, een hoogvlakte op ongeveer 3800 meter. Ook wel eens weer lekker om niet te hoeven klimmen.
Omdat we op de verjaardag van Annalies een feestelijk diner aan het Titicacameer willen hebben moeten we de 140 kilometer naar Puno in een dag doen. We beginnen met een harde rugwind op een rechte weg. Na een lunchpauze in Juliaca blijkt echter de wind te zijn gedraaid. Ook is het erg druk op de weg die geen vluchtstrook heeft. Als toetje krijgen we vlak voor Puno nog een lastig heuveltje. Maar dan ineens zien we het mooie Titicacameer. ´s Avonds vieren we de verjaardag van Annalies met een uitgebreid diner met alpacasteak en een fles goede Chileense wijn.
Vanuit Puno gaan we met een boot naar de drijvende eilanden waar we niet de enige toeristen blijken te zijn. Vandaar varen we verder naar het eiland Amantani waar we slapen bij een plaatselijke familie. Als we ´s avonds op het hoogste punt van het eiland de zonsondergang bekijken blijken we weer niet de enige toeristen te zijn. De volgende dag brengen we nog een bezoek aan het eiland Taquile en varen weer terug naar Puno. Hoewel de eilanden de laatste jaren veel door toeristen worden bezocht hebben de bewoners toch veel van hun oorspronkelijke leefwijze en (kleurrijke) klederdracht behouden.
Na ruim twee maanden verlaten we over een paar dagen het mooie Peru en vervolgen onze reis in Bolivia.