Uyuni 19.09.07

Na in La Paz nog een keer Libanees te hebben gegeten klimmen we op maandagmorgen weer uit het dal waarin de stad ligt. De weg naar het zuiden is geasfalteerd en nagenoeg vlak, dus kunnen we flink opschieten. In twee dagen komen we al aan in Oruro, een grotere stad op de altiplano. We logeren hier in het SM Palace Hotel. Anders dan de naam doet suggereren geen centje pijn. We hebben een luxe kamer met zowaar verwarming. In Oruro bezoeken we het kleine maar interessante mijnmuseum in een oude mijnschacht.
Na Oruro hebben we nog een dag asfalt maar bij Huari houdt het op en krijgen we weer te maken met zand en stenen.
Met uitzondering van Oruro zijn de dorpen waar we overnachten erg primitief. De alojamientos waar we slapen hebben een hoog SM gehalte. De bedden zijn te kort en meestal doorgezakt. Een keer slapen we in een gerepareerd bed. Onder de doorgezakte spiraal is in de breedte een plank gemonteerd ter hoogte van de borst. Gelukkig zijn we moe genoeg om te kunnen slapen. Soms is er een douche, maar een aantal keren moeten we het stellen met een ton waar wat water in zit of er is helemaal geen water. Ook functioneert de electriciteit vaak slechts een paar uur per dag. Het eten ´s avonds is karig. Eerst een soepje en dan een beetje vlees en groente met wat rijst en een aardappel. Overdag redden we ons met koekjes en cake. Op deze manier verbranden we de laatste vetrandjes. De thermo onderkleding komt goed van pas want kachels zijn hier niet en alle deuren staan altijd wagenwijd open.
We realiseren ons dat wij passanten zijn die later weer in warmere streken in goede hotels vertoeven maar dat de straatarme mensen die hier wonen geen keuze hebben en het er hun hele leven mee moeten doen.
Op de dag van de Groninger stadsmarathon hebben wij onze eigen uitdaging. Een tocht van 96 kilometer over een slechte weg. Na tien uur worstelen komen we vlak voor zonsondergang aan in Salinas. De dag erna is het nog maar ruim 40 kilometer tot we op een heuvel ineens de Salar de Uyuni zien. Zover je kunt kijken is het spierwit. Dit is het grootste zoutmeer ter wereld met een oppervlakte van ruim 12000 m2. De zoutvlakte ligt op 3653 meter. We overnachten in een dorpje aan de rand van de Salar. De volgende dag fietsen we al vroeg de witte vlakte op richting een eiland dat 40 kilometer verderop ligt. Het zout wekt de suggestie van ijs. Vooral in het begin zijn we bang dat we uitglijden maar daar hoeven we op het stroeve zout niet bang voor te zijn. Bij het eiland slaan we links af richting Uyuni. We orienteren ons op autosporen op het zout want de kust is nog niet in zicht. We zien alleen maar wit zout en in de verte de contouren van de vulkaan Tunupa. Na in totaal 100 kilometer over de Salar te hebben gefietst komen we aan bij een zouthotel. De muren en het meubilair zijn gemaakt van zout. Het hotel staat 12 kilometer uit de kust. We overnachten hier en hebben een gezellige (kaart)avond met een paar Japanners. Dan is het nog 40 kilometer naar Uyuni, een plaats van waaruit veel tochten in de omgeving worden georganiseerd. Hier komen veel toeristen en kunnen we weer volop pizza´s eten en wijn drinken.