Mendoza 9.11.07

We fietsen nog steeds op erg rustige, vaak onverharde wegen. Een keer hebben we op 100 kilometer slechts drie auto's geteld. We komen door een vallei die bekend is om de harde wind. En dat hebben we geweten. Vlak voor Calingasta worden we letterlijk van de weg geblazen en tegelijkertijd gezandstraald. Er is geen andere keuze dan te lopen naast de fiets. Zelfs dat is moeilijk.
In het National Park El Leoncito bezoeken we het observatorium, een hele grote telescoop. ´s Nachts kamperen we in het park. Omdat hier totaal geen lichtvervuiling is hebben we 's nachts een geweldige sterrenhemel.
Dan komen we in het mooie dorp Barreal dat omgeven wordt door prachtige sneeuwtoppen. Hier is voldoende water waardoor het dorp erg groen is. Hier zijn veel bomen in en rond het dorp om de harde wind tegen te houden.
Om de grote autoweg te vermijden nemen we na Uspallata een heuveltje van 3100 meter over de oude weg om in Mendoza te komen. Op de top hebben we zicht op de Aconcagua (6962 meter), het dak van Amerika. Dit is de hoogste berg buiten de Himalaya. Dan rest nog een lange en erg mooie afdaling over een bijzonder slechte dirtroad naar Mendoza. Mendoza ligt laag (700 meter) waardoor we te maken hebben met 30+ temperaturen. Het is het centrum van de Argentijnse wijnbouw die mogelijk is door uitgebreide irrigatie. Voorheen was het hier gewoon een woestijn. Nu is de stad een groene oase door de vele bomen en het immense park dat op een paar kilometer van het centrum ligt.
Het Argentijnse eten blijft onverminderd goed maar we kunnen de verleiding niet weerstaan om in Barreal in een Duits restaurant aan te schuiven. Jenne krijgt wurst en Annalies een lekkere casselerrib. Het is goed maar haalt het niet bij de Argentijnse steak. Overigens moet je wel opletten bij het bestellen om geen porties vlees van 500 gram of meer op je bord te krijgen. Een halve volstaat ook.
Na 7000 kilometer en slechts drie!!! lekke banden hebben we een kleine week rust in het mooie Mendoza.